Xa o dixo a poeta cando aínda era moi moza: “Talvez faga poemas para ordenar un pouco o caos e así comprender-me a min mesma e comprender o que me rodea. Talvez só procure dar-lle unha pequena marxe de eternidade ás cousas”. Autocoñecemento, procura da identidade persoal, aprendizaxe, reflexión sobre a existencia e sobre o mundo que nos rodea, sempre desde a certeza de que nada hai máis fugaz que o instante vivido, ás veces gozoso e outras amargo e doloroso, e tamén nada máis eterno que a palabra que o expresa, que a beleza do poema que recolle o rostro dun efebo, o aroma da artemisa, un silencio de parques ou a luz que fenece.
Pilar Pallarés (Culleredo, 1957) entrou nas nosas vidas como un resplandor de lóstrego con Entre lusco e fusco (1980) e Sétima soidade (1983), mais foi co Libro das devoracións, xa a mediados dos noventa, cando a súa poesía alcanzou o voo das grandes e dos grandes poetas. Se a soidade e a dor era a columna que sostiña os versos do seu segundo libro, neste seu terceiro poemario, tras unha primeira parte que é aínda unha prolongación do anterior, vai predominar o desexo de renacer da ruína amorosa e da desolación e de reafirmarse na vida, custe o que custe, desde esa madurez que o ser humano é quen de lograr despois de certas travesías. Ten toda a razón Luciano Rodríguez cando di que o Libro das devoracións é un manifesto de vida. Así é. A vida en toda a súa dimensión, na súa continua transformación, na súa metamorfose. Xa o proclama a poeta nada máis abrir o libro a través dunha cita de Peter Brook: “Retirarei-me ao bosque e alí deixarei-me morrer. Alguén confundirá os meus pés coas orellas dun cervo”. “retirarei-me ao bosque /deixarei-me vivir”, di Pilar Pallarés nun poema. Velaí o tema central do libro: a temporalidade, a destrución, a rexeneración e a reencarnación. Unha nova mirada, en definitiva, unha outra actitude fronte á vida, unha visión máis positiva da existencia, seguramente froito dun profundo proceso persoal. Un fuxir do amor pasado, do desamor, do sufrimento: “o que onte viveu caia en olvido”. Fuxir de amar incluso para non sufrir. Poesía do íntimo, para comprender e comprenderse a si mesma, para resistir na vida.
Se o pensamento poético que nos ofrece este libro de Pilar Pallarés é complexo, rico e fascinante, profundamente reflexivo, o Libro das devoracións, na súa expresión máis formal, é un dos edificios literarios máis fermosos que se ten escrito en lingua galega, a obra que colocou a Pilar Pallarés no cume da poesía galega contemporánea. Moito antes de que se produzira a eclosión da literatura galega escrita por mulleres, Pilar Pallarés xa estaba alí agardándoas a todas para abrazalas, para esculpir a lingua en letras de ouro, e tamén para expresar a súa vontade de vivir como un ser animal que non teme o inverno.
Pilar Pallarés / Espiral Maior /
1996 / 54 páxinas
Ningún comentario:
Publicar un comentario