Nunca antes, co proletariado
galego no centro do discurso, un poeta ou unha poeta na lingua de nós nos
entregara poemas tan fermosos, escritos con tanta verdade e cunha dimensión
humana tan forte, e que cómpre situar, ademais, dentro da renovación da poesía
galega deses anos, como unha prolongación máis de Seraogna, libro, por certo, anterior a Con pólvora e magnolias e Mesteres.
Só un poeta como Alfonso Pexegueiro (Angoares, Ponteareas, 1948), que soubo o
que era a vida da clase traballadora desde neno, podía falar con palabras
radicalmente verdadeiras dunha realidade íntima e social que el coñecía moi
ben, e tamén só el, grandísimo poeta desde aqueles seus primeiros versos que
tanto entusiasmaran a Vicente Aleixandre, podía recoller do propio pobo toda a
súa miseria, o seu sufrimento, a súa fame de xustiza, a súa rebeldía e os seus
soños e facer de todo iso un poderoso e belísimo canto capaz de nos impactar
poética e humanamente, unha e outra vez e todas as veces que regresamos a Mar e naufraxio desde 1978: “pasan de
présa porque teñen as casas lonxe / e algún unha leira que traballar, / outros
un testo de vento onde cospen e maldicen, / perfecto estilo dunha clase
oprimida”.
Non é para nada irrelevante que
o poeta abra o libro cun texto de Van Gogh de Cartas a Theo a xeito de cita onde un obreiro define o seu concepto
de patria, porque esa é a patria que Pexegueiro abrazou e fixo súa, como carne
propia e parte do seu sangue, facendo deste longo poema
de amor á patria un verdadeiro canto coral, luminoso e profundamente emotivo,
onde non falta a infancia destruída, as mulleres sufrindo todo o peso do
traballo e da explotación, os obreiros coa cabeza baixa poñendo o mono e
tremando de frío, vendendo as súas vidas ao capital; o home que ninguén viu
chorar, encollido entre as súas pernas; os descastados, a cantiga de maldicer
polo amigo preso ou a traxedia e toda a forza dramática da palabra no poema que
dá nome ao libro, un dos mellores poemas da literatura galega de todos os
tempos: “Traede os corpos dos mortos. Poñédeos aí, quedos / e sempre vivos, a
lúa / é un canario azul nos ollos dos mortos…”. E, por suposto, a vivencia do
erotismo e do amor, e a esperanza, a verdade, o novo, porque se o mar é a
metáfora da nosa riqueza como seres humanos, o mar é tamén o noso propio
naufraxio como persoas, no que temos que bracear e bracear para salvarnos, para
renacer. “Detrás de cada poema suyo hay una verdad muy fuerte”, dixéralle
Vicente Aleixandre. Verdade e beleza.
Outros artigos sobre o autor
Ningún comentario:
Publicar un comentario