Entre as voces máis firmes e
prometedoras que tivemos a fortuna de descubrir e gozar a comezos dos oitenta
estaba un poeta aínda case adolescente das terras de Laíño, Eusebio Lorenzo
Baleirón (Dodro, 1962-1986), que nos deixaría pouco despois, moi
prematuramente, con apenas vintecatro anos, abrindo unha enorme ferida no
corazón de cantas persoas o trataron e un inmenso oco na poesía dos oitenta.
Talvez non haxa nas letras galegas ningún outro poeta que entre os 19 e os 24
anos fixese unha obra poética tan espléndida, tan rica e de tal madurez literaria
e humana. Direi máis: abondaría o poema co que gañou o Premio Nacional de
Poesía O Facho en 1983 (“Álvaro Cunqueiro”) e os dous poemas que publica nese
mesmo ano na revista Grial (“Mencer en Compostela” e”Lenzo de amor para lembrar
a soas”) para ocupar un primeirísimo lugar entre os magníficos poetas da
Xeración dos 80, que non son menos de trinta. Mais Eusebio Lorenzo Baleirón foi
dunha extraordinaria fecundidade na súa breve existencia como escritor. A vida
deulle tempo a deixarnos un valiosísimo corpus lírico que verá a luz en catro
libros: Os días olvidados (1985), O
corpo e as sombras (1985), A morte
presentida (1988) e Gramática do
silencio, que en 1996 e baixo o selo de Espiral Maior recolle os tres
títulos anteriores e Poesía reunida,
uns corenta poemas até entón non publicados en libro.
Desde a serenidade nostálxica,
nun ton fondamente lírico, en finísimo verbo no que sempre hai unha música no
fondo de cada verso, cunha delicadeza extrema, Eusebio Lorenzo Baleirón fai
reconto dos días que se foron ao tempo que reflexiona con ollada lúcida sobre a
beleza de todo aquilo que é efémero e fenece, como se dun fermosísimo xardín en
outono se tratase. E xa desde os seus primeiros poemas, a morte. Os días pasan
cara á morte. O poeta é o home que agarda a morte e que
fala da estraña condición que o acompaña. E no seu canto final refírese ao seu
corpo como un corpo “frío e mortal que agora se despide…”. A palabra alcanza o
cume da emoción nos poemas da despedida. Hai tamén na súa poesía unha vivencia
íntima coa paisaxe. O poeta sente o ritmo das fontes e o medrar das cerdeiras e
sente medrar o trigo e como soña a terra, e mesmo anhela ser un val e cando
morra soñar como a carqueixa.
Xusto nos días nos que deixaba de
soar a harpa de Álvaro Cunqueiro, un xovencísimo Eusebio Lorenzo Baleirón
comezaba a interpretar unha outra belísima música, para que a poesía seguise a
voar alto, moi alto. O mindoniense, abofé, non podía recibir máis grande
homenaxe.
Gramática do silencio
Eusebio Lorenzo Baleirón
Espiral Maior / 1996
Ningún comentario:
Publicar un comentario