Cesáreo Sánchez Iglesias, espiritual e oceánico

 Un poeta como Cesáreo Sánchez Iglesias (Dadín-Irixo, 1951), que bebe da Divina Comedia, dos clásicos gregos e da poesía chinesa e xaponesa, e tamén de Jorge Luís Borges e Jorge Guillén, de Luís Pimentel e Álvaro Cunqueiro, de Juan Ramón Jiménez e José Ángel Valente, e que, ademais, dedica moitos anos á elaboración de cada un dos seus libros, non é estraño que sexa autor dun canto poético no que non sempre é doado adentrarse, porque unha parte moi importante da súa poesía é, certamente, un inmenso mar aberto, de navegación longa, que esixe un esforzo extraordinario de lectura e que demanda, así mesmo, unha certa cultura para a súa cabal comprensión. Hoxe debrúzamonos ante un poeta que na súa traxectoria literaria, desde 1978 até hoxe, explorou múltiples camiños, camiños que fixo indo e vindo, que nos levan a xeografías remotas e ás nosas propias raíces -sempre en constante diálogo-, que o poeta transita mirando para fóra e cara a dentro de si, nunha perfecta simbiose entre o social e o íntimo, e conxugando permanentemente o seu profundo sentido espiritual da vida e a súa procura da beleza coa denuncia política, a contemplación e a mirada coa meditación e a reflexión crítica.

Entre os tres ou catro libros que nós máis amamos de Cesáreo Sánchez Iglesias está A árvore das sete palavras, o primeiro dos seus grandes poemarios de longo alento, de arquitectura descomunal, de composición oceánica, como logo serán O paraíso das sombras, o Caderno do Nilo ou As bolboretas de Mekong, un deses libros, en definitiva, polos que un poeta entra pola porta grande da historia da literatura sen necesidade de escribir un só verso máis. A árvore das sete palavras é unha viaxe de retorno ao país, á infancia, á casa natal e á tenrura, unha reflexión diante do cosmos e da historia, con múltiples referencias bíblicas e mitolóxicas e cunha forte presenza simbólica e onírica. Outra posíbel interpretación do poemario pode ser o nacemento de Galiza á súa historia a través dos mitos, o que nos leva a recordar aquí que unha boa parte da obra de Cesáreo Sánchez Iglesias está pensada e elaborada sobre o territorio da investigación cultural e histórica, que é outra das súas paixóns.

“Soñei O País da Beleza / O país da tenrura o País da Árvore da Palabra / O Bosque da Infancia / … /Aquela noite deitei-me cedo / eu tamén quería ir a Carcasona”. Velaquí un dos nosos grandes poemas unitarios, onde a pesar do seu ton narrativo, a riqueza imaxinativa e a enorme potencia lírica do texto céganos en cada verso coa súa inmensa beleza: “Soñei que unha outra ave branca entrava no meu corpo / borrando memoria ou cinza de soños”. Oh, meu camarada Cesáreo, canta marabilla neste poemario!

A árvore das sete palavras 

Cesáreo Sánchez Iglesias 

Edicións Sotelo Blanco / 1990 / 154 páxinas