Estamos ante un canto luminoso, ilusionado, sensual e erótico: “O fluír da vida na hora plena”. Cada verso é como unha caricia de seda, como o orballo nas rosas, como unha lene brisa. As palabras están no poema como flotando. Non son de pedra nin de madeira nin de ferro. Procuran o gozo e a intimidade. Falan da tenrura e da placidez, do solpor nos ollos da amada, dunha tarde que morre de beleza co poeta en Siena, da ebriedade da luz e de corpos incendiados. Tamén da chamada da terra, da súa voz fonda e do olor da herba fresca, de limpísimos ceos azuis e do mar dentro de si, no corazón. O poeta, despois de duras travesías, arriba a un porto seguro, vive horas redondas: “Fermoso este momento sen angustia /…/ Deixarse ir, abandonarse nesta música / que nos leva mansamente ao instante perfecto”.
Xulio L. Valcárcel regresará en libros posteriores á memoria da casa, á infancia perdida, a esa fonda dor que vai e vén e que nunca deixa de habitar as súas paisaxes interiores. Pero neste libro, aínda que fala da presenza dos mortos con preguntas que non teñen resposta, o poeta faino xa desde o sosego, sen a angustia doutro tempo. Estamos, en definitiva, ante a madurez do ser humano e ante a madurez plena da obra poética dun autor que nunca nos defraudou e que pecha Memoria de agosto cun poema antolóxico tecido con versos de extrema beleza: “Non me deixe a ferida delicada / deste momento en música que vencido / de agonía se inclina…”. Podería ser de San Juan de la Cruz.