Que o brillo da lata non nos cegue

Desde 1979 o nacionalismo galego non deixou de situar as transformacións que precisan todos e cada un dos nosos concellos dentro dun proxecto de transformación global do país. “Gobernemos nós na nosa Terra” fora o lema do BN-PG naquelas primeiras eleccións municipais do posfranquismo. Seriamos uns ilusos se pensásemos que o cambio político profundo que Galiza precisa viría tras lograr a alcaldía dunha importante vila galega ou dunha das nosas cidades. Se así  fose, despois de varios mandatos do BNG en Allariz ou Pontevedra, cun traballo certamente modélico e recoñecido dentro e fóra da nosa nación, estariamos xa atravesando do Caurel a Compostela por terras liberadas. Mais non é así. Por iso as mulleres e os homes de Allariz e de Pontevedra nunca deixaron de traballar arreo por un proxecto político de país, enraizado en todo o territorio, con representación no conxunto das comarcas e en todos os concellos, mesmo poñendo ao servizo do traballo organizativo do nacionalismo algúns dos seus principais referentes. Iso si é ter o país na cabeza, non circunscribir a política local a uns marcos municipais, posuír unha práctica política realmente coherente co pensamento nacionalista.

Quen carece de capacidade para presentar unha alternativa política ao longo e ancho do país dificilmente poderá derrubar o bipartidismo e o réxime do 78. Hai que ser serios. Ningunha alcaldía, nin sequera a da capital de Galiza, terá nunca máis valor político que o capital humano que representa unha base social organizada no conxunto da nación. Outra cousa é que mediaticamente todos os focos esteñan centrados nas cidades, desprezando, máis unha vez, os pequenos e medianos concellos e a Galiza rural, onde centos e centos de persoas comprometidas co nacionalismo galego loitan cada día non só por transformar o seu concello senón tamén polo exercicio da democracia, nun contexto de combate político e de silencio mediático que non todos os que encabezan as denominadas mareas e candidaturas populares estarían dispostos a asumir. Algúns que falan acotío de arrincar os marcos ben que se preocupan de amurallarse en tres ou catro prazas, como se non houbese máis Galiza que a Galiza das cidades.

Unha persoa de pensamento nacionalista ten que saber que ningunha representación institucional, por moi relevante que esta sexa, é máis importante que un corpo social organizado no conxunto do país. Para a implantación e o avance social dunha alternativa política, para a consolidación de calquera proxecto político, 5, 10 ou 15 actas na corporación dunha cidade non terán nunca máis valor que varios centos de concelleiros e concelleiras en toda a nación. Que ninguén nos despiste. Non todo o que se magnifica é relevante para a marcha histórica dun país e non todo o que se pregoa día tras día como politicamente irrelevante deixa de nutrir as raíces máis profundas que alimentan a conciencia revolucionaria e o porvir dos pobos. Non todo o que brilla é prata. Os espellos tamén brillan cando lles dá o sol de fronte. Mais sería un espellismo pensar  que é prata o espello que brilla. O compromiso, o traballo e a ilusión de tantas persoas que loitan desde cada un dos seus concellos por mellorar a súa realidade social máis próxima, mais tamén por unha Galiza diferente, é, desde logo, a única prata de lei que neste momento brilla diante dos meus ollos, cansos xa de contemplar tanto brillo de lata.