Pouco importa que na colección permanente do Museo de Belas Artes da Coruña poidamos gozar coa contemplación da obra plástica de pintores como Pérez Villaamil, Ovidio Murguía, Sotomayor, Lloréns, Xesús Corredoyra, Carlos Maside, Colmeiro, Torres, Laxeiro, Urbano Lugrís, Luís Seoane ou Eugenio Granell. Pouco importa que a cidade da Coruña sexa tamén a cidade de artistas como Francisco Miguel, Álvaro Cebreiro, Luís Huici, Manuel Abelenda, Xulio Argüelles ou Felipe Criado. Pouca importa que teñamos no Casco Vello unha fundación que leva o nome de Luís Seoane, nada menos que un dos máis grandes artistas plásticos que deu o noso país. Pouco importa que nun corredor da deputación da Coruña teñamos unha das obras mestras de Isaac Díaz Pardo, un cadro que é necesario e urxente liberar para o deleite e a admiración do conxunto da sociedade. Pouco importa que hai só uns poucos meses tivésemos a oportunidade de ver unha magnífica retrospectiva de Manuel Colmeiro, por certo, o único pintor galego que pertenceu con Picasso á Escola de París. Nada de todo isto merece un minuto de atención para as actuais autoridades do Pazo de María Pita. Para esta xentiña, o noso nunca ten valor. Dá igual que sexa a lingua galega, Rosalía de Castro ou Urbano Lugrís. Viven con absoluto desprezo todo o que nos identifica co país e cunha cultura propia, todo o que nos reafirma na nosa condición de cidadáns e cidadás de Galiza. Si, é difícil atopar unha mostra de maior colonialismo cultural.
E non falamos por falar. A extraordinaria exposición de Colmeiro no Museo de Belas Artes da Coruña, con obras de todas as épocas, con pezas que nunca foran expostas até agora e coa súa serie de debuxos da guerra, igualmente descoñecidos, conformou unha das mostras máis ricas e máis interesantes que a cidadanía galega puido contemplar nos últimos anos. Mais non foi así. Case ninguén se enterou da exposición de Colmeiro. Nin a Consellería de Cultura, titular do Museo, nin o Concello da Coruña, que debería ser o primeiro interesado en publicitar a exposición, dedicaron o máis mínimo esforzo á publicidade da mostra. Para Colmeiro non houbo bandeirolas, nin ciclos de conferencias, nin visitas guiadas todos os días, nin amplas reportaxes nos medios de comunicación, nin sequera un simple díptico para a distribución masiva. Tampouco o Concello da Coruña quixo asociarse a esta exposición. O alcalde non apareceu nin no acto oficial de inauguración. Claro, Colmeiro é o pintor do traballo na terra, da labranza, da sega, das paisaxes galegas, das feiras, das campesiñas, das panadeiras, das lavandeiras… Demasiado mundo galego para unha mentalidade tan españolista como a das persoas que gobernan o Pazo de María Pita. Fronte a cadros tan espléndidos como Mulleres e paisaxe ou as Bañistas de Colmeiro, Carlos Negreira sempre preferirá unha acuarela como Angel Fernández de Soto con una mujer ou Dos desnudos y un gato de Picasso. Fronte ás pinturas dos mercados que fixo o grandísimo pintor de Silleda, Negreira pousa os seus ollos extasiados en cadros como Le Moulin de la Galette ou Les Amansts de la rue. Non importa a calidade da obra. Só a fama internacional do pintor.
Só desde a reivindicación e o orgullo do noso ten sentido reivindicar o primeiro Picasso, a etapa coruñesa daquel neno malagueño que chegou á nosa cidade con case dez anos e que marchou catro anos despois cunha base artística xa moi sólida, tras recibir as súas primeiras leccións de Isidoro Brocos e do seu propio pai, facer a súa primeira exposición nunha moblería da rúa Real e deixar plasmado o seu talento en centos de óleos e de debuxos, sobre todo nun seu primeiro cadro que nos sorprende pola súa calidade e que na actualidade é propiedade do Museo Picasso de París: A rapaza dos pés descalzos. Mais entre redescubir e dar a coñecer a traxectoria vital e artística do neno Pablo Ruiz Picasso na nosa cidade e facer deses tres anos e medio da vida de Picasso o centro da atención artística da Coruña hai a mesma diferenza que existe entre estudar e divulgar a presenza de Federico García Lorca en Compostela ou converter ao poeta granadino no referente literario da cidade compostelán, por riba da propia Rosalía de Castro, de don Ramón Otero Pedrayo ou de Salvador García-Bodaño. Só a mentes nada ilustradas na cultura do país se lles pode ocorrer tal desprezo e tal despropósito cultural, ao que, naturalmente, se dedican cantidades inxentes de diñeiro, todo o que se lle nega á divulgación dun Luís Seoane, dun Urbano Lugrís, dun Díaz Pardo ou dun Colmeiro, xa por non falarmos da desconsideración que hai no Goberno galego pola obra plástica de Castelao, que ela soa expresa a existencia dunha nación e toda a nosa historia contemporánea como pobo asoballado e ela soa, no seu conxunto, ocuparía todas as paredes da Cidade da Cultura. Nin sequera as nosas autoridades se preocupan de traer para Galiza A derradeira lección do mestre, a obra coa que Castelao quixo homenaxear a Alexandre Bóveda e a todas as vítimas da barbarie do 36, unha pintura que debería presidir o salón de plenos do Parlamento galego desde o primeiro día da primeira lexislatura. Castelao e Bóveda. Que mellor cadro para presidir a principal institución do país?
Ah!, e non busquen na exposición do Museo de Belas Artes da Coruña unha referencia á relación de Manuel Colmeiro e Luís Seoane con Pablo Picasso en París. Camilo José Cela e Juan Pardo ocupan ese lugar. Só falta a foto de Carlos Negreira ollando extasiado no The Museum of Modern Art de Nova York Les Demoiselles d´Avignon.
Ningún comentario:
Publicar un comentario