A historia contemporánea de Galiza
é a crónica de dúas correntes históricas radicalmente antagónicas: unha que
procura a ocultación, a destrución e a desapación do feito nacional galego e outra
que loita incansabelmente, desde a xeración de Antolín Faraldo, por reconstruír
a identidade do país, por potenciar a súa lingua e a súa cultura e por dotar á
nosa nación de institucións propias e de instrumentos que impulsen a
democracia, o autogoberno, a soberanía política e o desenvolvemento económico
do país. Son dúas forzas que, con diversas expresións, están permanentemente en
conflito unha con outra desde 1840 até hoxe, dúas correntes que en constante
enfrontamento constrúen e destrúen, tecen e destecen, a historia política e a
realidade cultural, económica e social do pobo galego.
O nacionalismo galego -e o galeguismo, coas matizacións que se
queira-, sempre procurou facer país, ver a Galiza como un universo, contemplar
o seu futuro como un país con lingua propia e cultura de seu, cunha potente
economía produtiva, cunha sociedade viva e dinámica. No seu corpus teórico e na
súa praxe política, o nacionalismo galego nunca deixou de construír unha Galiza
que sexa suxeito político e que ocupe un espazo propio na Península e no mundo.
Neste proceso da asunción da nosa realidade e de reforzamento da autoestima e da
confianza en nós mesmos, foi sempre fundamental, imprescindíbel, ademais da recuperación da
memoria da nación, da reconstrución da personalidade colectiva, da
galeguización da nosa sociedade, a galeguización da política galega. Polo contrario,
todo o que significa españolizar a política que se fai en Galiza, movernos
socialmente por ideas, organizacións e liderados que teñen a súa orixe na
metrópole, ten un efecto demoledor sobre o noso proceso de autoafirmación como
pobo, como nación. Nada resulta máis contraditorio que presentarse como
defensores da Autodeterminación de Galiza ao mesmo tempo que se renuncia a que
o eixo e o motor do compromiso político sexa Galiza, a súa sociedade, os seus
problemas e o seu futuro como nación. Coller o porvir de Galiza nas nosas mans
implica, desde logo, un compromiso político a través de forzas políticas
propias e desde un proxecto de país pensado e definido desde aquí.
Hoxe estamos, máis unha vez,
nunha difícil e complexa encrucillada histórica, onde as galegas e os galegos
temos que optar entre situar a nosa nación no debate político, cos seus
problemas e cos seus dereitos, ou colocarnos simplemente como cidadáns e
cidadás do Estado español na onda dun proxecto político que se estende
radialmente desde o centro á periferia baixo a bandeira da loita contra a
corrupción, da democratización e da rexeneración de España. A mesma
encrucillada, por outra parte, coa que xa se atoparon en moitos outros momentos
históricos as xeracións que nos precederon. A mesma encrucillada coa que aínda
onte, no período da Transición, nos atopamos moitas e moitos de nós. E hai que
optar. Galiza existe. Temos un país en constante hemorraxia social, que se desangra
humanamente, destruído na súa base económica, coa súa lingua propia en
alarmante retroceso, en perigo de extinción como lingua de instalación; un país
á deriva política, cada vez con menos peso institucional como nacionalidade
histórica. E somos moitos e moitas, afortunadamente, as persoas que queremos un
país diferente, con futuro. E temos dúas opcións: non dar un só paso atrás na
reivindicación política de Galiza, con dereito a estar no mundo como nación
soberana, ou cruzarnos de brazos diante da desaparición de Galiza como suxeito
político, deixando á intemperie os problemas e os dereitos do noso país, e, en
definitiva, non facendo nada para que no momento no que se produza unha reforma
do actual modelo de Estado teñamos voz e voto como nación. Isto é o que hoxe
nos xogamos, máis aló da batalla contra a corrupción e máis aló das
alternativas para saír dunha crise económica que está a levar á desesperación,
á desprotección social e á fame a milleiros e milleiros de persoas. Cando
chegue o momento de debater, concretar e aprobar o novo status político de
Galiza, de Catalunya e de Euskadi, de definir a forma de Estado e o encaixe de
cada unha destas nacións, pode acontecer que Galiza non exista nas Cortes como
problema político. E disto só seremos responsábeis as galegas e os galegos.
Está nas nosas mans que Galiza teña futuro como nación ou que desapareza
politicamente como país.
É obvio que os nacionalistas
galegos non dimitiremos nunca da nosa responsabilidade
individual como cidadáns e cidadás da nación galega de erguer máis unha vez a
Galiza por bandeira. O exemplo e a memoria de Alexandre Bóveda non nolo
permite. Mais para impedir que Galiza quede fóra do centro do debate político
nunha próxima reforma do modelo de Estado, para evitar o que xa sucedeu nos
anos setenta, está claro que non é suficiente o corpo electoral que actualmente
ten o nacionalismo. Hai que ir máis aló. Fai falla unha grande marea social
polo país, pola reivindicación nacional de Galiza. E para lograr ese fin cómpre
unha alternativa nacionalista sólida como a que hoxe representa o BNG, cun
discurso nitidamente soberanista, pero tamén son precisas voces que recuperen a memoria histórica da
nación e a nosa autoestima como pobo, como a de Camilo Nogueira ou a de
Francisco Rodríguez, ou voces como a de Anxo Quintana, que fagan comprensíbel a
idea de Galiza en sectores sociais talvez alleos ao nacionalismo, mais non hostís a unha visión galeguista da nosa realidade.
Galiza precisa todo ese coro de voces, porque o reto de situar a Galiza no
centro da preocupación da sociedade galega é certamente enorme. Saudemos, pois,
todas as voces que se sumen ao debate nesa dirección. Hai traballo para todos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario