Posición excluínte ou posición de país?

Quen nos ía dicir a moitas e moitos de nós hai só un par de anos que os debates iniciados en Madrid a  mediados de 2011 no seo de Izquierda Unida e formulados logo como propostas de actuación de estratexia política na X Asamblea de IU acabarían por ser abrazados con verdadeiro fervor por irmáns nosos, algúns deles portadores dunha pancarta que pide independencia e socialismo! O noso país na folla de ruta de Izquierda Unida! Sinceramente, para chegar a ese porto non facía falla tan longa travesía. O PCG xa se fundou en París en 1968. 

Supoño que non foi por unha posición excluínte ou por sectarismo polo que o vello PSG ou o Bloque Nacionalista Galego nunca acordaron concorrer a unhas eleccións en coalición electoral cunha forza estatal. E non se pode dicir que en todo ese longo período de tempo non había circunstancias políticas, económicas e sociais que demandasen unha unidade de acción e unha acumulación de forzas. Para comezar, o fracaso electoral do nacionalismo galego nas primeiras, nas segundas, nas terceiras, nas cuartas, nas quintas e nas sextas Eleccións Xerais ás Cortes do Estado. Case vinte anos de clamorosa ausencia da realidade política de Galiza e dos problemas da nosa sociedade nos debates do Congreso dos Deputados! E, non obstante, ninguén propuxo unha acumulación de forzas coa esquerda española para acadar tal obxectivo. E outro tanto sucedeu nos anos da chamada “peste Fraga”, nos que tampouco ningún nacionalista galego alzou a voz para sumar nunha gran coalición electoral a toda a esquerda á esquerda do PSOE.

Non, non foi por unha posición excluínte ou por sectarismo polo que o PSG ou o BNG nunca pactaron unha candidatura electoral coa esquerda española. Foi simplemente porque hai quen ten un proxecto político para unha nación soberana, porque hai quen lle concede unha importancia capital á dialéctica política que crea conciencia de país, porque hai quen entende o Dereito de Autodeterminación como un proceso que se constrúe e se exerce día a día e non como unha simple declaración de principios políticos que se escribe nun documento congresual; porque hai quen non está disposto a borrar da nosa historia unha experiencia política acumulada durante anos e anos de compromiso e combate para sobrevivirmos con dignidade como pobo, porque hai quen, en definitiva,  non renuncia á luminosidade dun pensamento que nos fixo ver -a moitas e moitos de nós desde unha xa lonxana adolescencia- a necesidade de contarmos con forzas políticas propias que defendan un proxecto común para unha Galiza soberana. Se alguén quere denominar posición excluínte e sectaria todo o que acabamos de enunciar, entón quen así pense terá que recoñecer necesariamente que algúns dos que agora abandeiran e defenden afervoadamente o proxecto de AGE ou unha coalición electoral do nacionalismo galego con Izquierda Unida si mantiveron unha posición excluínte e sectaria durante case toda a súa vida. E aqueles e aquelas que deron ese xiro de 360º na súa mente e na súa praxe política supoño que asumirán tamén que toda a súa traxectoria nacionalista anterior foi unha tremenda equivocación. Se é así, agardo que calquera día destes alguén nos diga con palabras de Camôes: Errei todo o discurso de meus anos. É o mínimo que pode facer por respecto a este pobo quen predicou dende o Ortegal ao Miño que o nacionalismo galego, e só o nacionalismo galego, é a alternativa política que o noso país precisa, a única carraxe que “pode poñer aos homes de pé, parir unha Galiza soberana, un pobo dono de si mesmo”.

O que está en xogo aquí e agora, nesta encrucillada histórica e no momento político que estamos a vivir, non é un bo resultado electoral para unha ou outra forza política nas eleccións ao Parlamento Europeo do próximo ano. Tampouco está en xogo nestas vindeiras eleccións a posibilidade de lograrmos desde o centro da Península un paso adiante na quebra democrática e no proceso de autodeterminación do noso pobo. Equivócase quen así pense. Nin con 50 deputados e deputadas de Izquierda Unida en Madrid. O vento que ha de mudar o rumbo da nosa historia non virá endexamais de Terra Ancha. Catalunya e Euskadi deprenderon ben esa lección. O que de verdade está en xogo nesta circunstancia histórica é o propio proxecto de país, que vén de moi atrás e vai máis aló dunhas determinadas siglas e do éxito ou do fracaso electoral dunha alternativa política concreta. Está en xogo a nosa dignidade como pobo, a súa existencia no plano político, a confianza en nós mesmos, na nosa forza como sociedade galega viva. Está en xogo a propia credibilidade do pensamento nacionalista, defendido teimosamente durante décadas e décadas e en circunstancias adversas e mesmo ben dramáticas. Está en xogo, en definitiva, que Galiza sexa quen, máis unha vez, de formular  unha posición de país a través dunha expresión política de seu, é dicir, nacionalista.

“Compre renderse á evidencia: só o combate pola nosa autodeterminación como povo, orientada cara a independencia, só ese camiño poderá chegar a algures, só esa actitude suscitará respeito cara nós e os nosos dereitos cívico-políticos, poisque a caverna española só respeita a quen teme”, dixera o meu mestre un certo día en Láncara. Cando Beiras era Beiras.