Non hai poda que seque esta cepa de amor á terra

Unha miña veciña, a señora María de Mouriños, moi velliña ela, pasou toda unha semana, mañá e tarde, podando a parra que tiña diante do alboio, de uvas ben saborosas, por certo, e ao cabo da semana cortou a parra polo pé.       

Lembrades, verdade?       

O que eu non dixen entón, cando escribín aquela carta aberta con destino á Reboraina de Aguiar, é que a cepa da parra da señora María de Mouriños non morreu tras aquela poda tan severa. Renaceu!, porque se a cepa é boa, máis boa é aínda a terra que a nutre, e despois das xeadas e do frío e longo inverno, a parra da señora María abrollou e medrou vizosa de novo, e a súa uva segue sendo esencia e flor da terra, / lume e forza do sol… en verso luminoso de Manuel María.       

Teño o convencemento de que así vai ser este BNG que agora renace das raíces, porque o nacionalismo foi, é e será sempre esencia e flor da terra, lume e forza desta nosa patria. Se alguén prefire os híbridos, que os cultive. Nós quedarémonos sempre cos nosos viños nobres de Amandi e de Quiroga, ou co noso amadísimo Espadeiro que cantou Ramón Cabanillas. Non hai poda que seque esta cepa de amor á terra, na que nunca, nunca, deixará de agromar a Galiza soberana que soñamos e precisamos construír.       

Certamente, o compromiso político co país é un traballo duro, como o é o cultivo do viño, que non se fai sen amor e sen esforzo. Hai que traballalo na terra, nas vides, e en moitas zonas nos socalcos da montaña, en pronunciadas pendentes. Así sacamos da terra os nosos mellores viños. E así, só co noso propio esforzo, sacaremos do corazón, da indignación e da lucidez da nosa xente o zume necesario para nutrirmos de novo a vella cepa do nacionalismo.