“Escribes ben, moi ben! -díxenlle-, e esa brillante elaboración formal do poema non a acadan todos os poetas, creme, mais hai que alcanzar a poesía”. Falamos moito aquel día da necesidade de liberar o discurso de todo artificio que afogue a verdade e a luminosidade do poema, de que todo poeta debe evitar que o texto quede petrificado en retórica, de que a poesía non ten porque ser necesariamente escuridade e algo alleo á vida. E falamos, como non, dos poetas que nada teñen que dicir, que carecen dun universo de seu, e que nos intoxican con tanta palabra oca que mata o máis vivo interese pola poesía. E era xa á noitiña cando chegou o Álvaro e se foi co Lino pola rúa abaixo tomar uns viños. Pouco despois, na casa, lonxe do ruído do café, lin os versos máis fermosos daquel fardel de poemas que o poeta puxera horas antes nas miñas mans: “Patria é sentir, vivir, gozar, / marabillarse no ritmo das sensacións / da melancolía e do sentir, / patria es ti…”. Isto si é poesía. E veume á memoria nese intre Neftalí Ricardo Reyes: “Patria de mi ternura y mis dolores, Patria de amor, de primavera y agua…”.
Regreso agora, neste frío inverno, transcorridos dous anos desde aquel día de Betanzos, á poesía de Lino García Salgado, ao seu segundo libro de poemas, Melíflua Moradía (Q de Vian Cadernos, 2012), e comprobo con profundo gozo que o poeta gañoulle por fin o pulso a aquela linguaxe excesivamente artificiosa que aparecía no abrente da súa poética e que lle restaba vida ao texto. Lino García xa se decatou de que o bo poeta é aquel que deixa en nós o eco da súa voz. Aquí si latexa a poesía, si aflora unha autenticidade que fai que o discurso teña unha maior forza expresiva. E agradécese. O poeta, neste poemario, dá un paso adiante de xigante na súa obra creativa: o verso xa non é un xogo floral, xa non estamos diante do exhibicionismo verbal tan frecuente ás veces nos poetas que comezan. Hai unha busca da forma espida, da palabra esencial, da emoción, e mesmo o sentimento máis íntimo sae á luz sen sombras que o oculten. A palabra neste libro bebe das fontes da verdade, dos mananciais onde nace a mellor poesía. Certamente, é aínda un libro de transición, mais imponse a luz e a vontade comunicativa. Velaquí, para nós, algúns dos seus mellores versos: “protéxeme desta aceda nostalxia / como nai primípara / e bebe cegamente no sartego camiño / das bolboretas / no alongado camposanto das despedidas / vén dunha vez / e silénciame o rostro / no leito das túas mans”. E como Lino García Salgado é tamén un poeta deste tempo tan difícil no que nos tocou vivir, atopamos, claro está, “o territorio da desesperación”, como moi ben o definiu Miguel Anxo Fernán Vello, ese pesimismo que nos invade, que habita na sociedade e que tan presente está na nosa literatura desde hai tempo: “Véxome no baleiro do día / sabéndome perdedor / dende o principio / as chaves / túas / ao xirar na porta / rompen inxenuamente / esta triste historia / solitaria / incluso aí / na ausencia de testemuñas / son futuro podrecido”.
Quedádevos co seu nome, porque estará entre as voces do futuro que agora comeza, mais non o busquedes en ningún grupo xeracional, porque por idade debería estar entre Marta Dacosta e Rafa Villar, e non está; e por formación intelectual e relacións persoais podería figurar entre Alberte Momán e Lucía Aldao, e tampouco está aí. El é para a bibliografía da poesía galega actual un poeta noviño, posterior aos poetas dos 90 e ao primeiro grupo de voces deste novo século, e iso non é de todo certo, porque naceu en 1967 e fai literatura desde o 2000, aínda que o seu primeiro libro, Espertar, aparecerá publicado da man da Asociación Cultural Eira Vella no ano 2010. Mais ao cabo, que máis ten? De que xeración é o Otero Pedrayo de Bocarribeira, o Celso Emilio de O soño sulagado ou a María Xosé Queizán de Metáfora da metáfora? De que xeración é Marica Campo ou Medos Romero, ou o Xosé María Díaz Castro de Nimbos ou o Valentín Paz-Andrade de Pranto matricial? Que máis dá? O que realmente importa é a obra e non a xeración á que unha ou un pertence. Por iso debemos saber que Lino García Salgado non é un poeta novo, senón un novo poeta que agora gaña a literatura galega para o noso gozo como lectoras e lectores de poesía, un poeta coa madurez humana que só a propia vida nos dá. Brindemos, pois, pola beleza e a verdade da palabra, sen máis.
Ningún comentario:
Publicar un comentario