Licenciado en Xeografía e Historia, exerceu sempre a súa cátedra fóra dos muros da universidade, poñendo desde moi mozo a súa lucidez ao servizo do país. De líder estudantil de ERGA e dos CAF pasou a ser o verdadeiro cerebro organizador do nacionalismo que ao longo da década dos noventa conquista amplos apoios sociais, un papel semellante ao que levou a cabo Bóveda nos tempos da República, no vello Partido Galeguista. Detrás dos homes e das mulleres que poñían verbo e rostro ao Proxecto Común estivo sempre o labor inxente e a intelixencia deste mozo formado politicamente entre as figuras do nacionalismo que no seu día colleron o relevo de Castelao, un traballo realizado a cotío na sombra, lonxe do aplauso e dos focos, descoñecido fóra da organización e incluso moi poucas veces recoñecido e agradecido pola propia militancia e por algúns dirixentes, mais imprescindíbel para que as ideas enraícen e florezan como o liño.
“Ás 12, na Alameda”. A nación en marcha. Ao pé do palco da música un rapaz dá instrucións para que a manifestación do Día da Patria brille esplendorosa e permaneza viva no entusiasmo dos militantes o resto do ano. Ese mesmo rapaz traballará logo arreo para que as campañas electorais funcionen como un reloxo e para que os resultados sexan os mellores para o nacionalismo galego nas circunstancias máis adversas. Paco Jorquera é deses militantes que se dedican en corpo e alma á campaña sen mirar a foto do cartel, porque sabe ben que nada é máis importante que o proxecto político e que por riba dun ou doutro rostro están as siglas nas que se recolle e sintetiza todo o esforzo colectivo. Na súa entrega recoñécense as mans que Dende Ortegal ó Miño e do Courel a Compostela pegaron centos de carteis en noites escuras cargadas de irmandade e ilusión, as mans dos traballadores que colgaron unha pancarta en cada ponte para abrir á luz o nacionalismo, as mans que nunca se cansaron de repartir propaganda nos mitins e nas feiras, nas prazas e nas fábricas, á entrada dos estaleiros e nas tractoradas. Naquel rapaz tímido e de ollada tenra, de pensamento veloz e ideas claras como o mediodía, que naceu ao compromiso político na súa adolescencia en Zalaeta e que non esquece o aroma da Fábrica de Tabacos nin a friaxe de Catro Camiños, naquel mozo recoñécense tamén os que elaboraron toda a noite un manifesto para proclamar pola mañá, ao abrente, unha revolta, os que organizaron un mitin en cada parroquia “Para que a nosa Terra sexa nosa” ou “Para que Galiza teña voz”, os que levan o corazón ferido de amor á patria e cantaron por primeira vez con Bautista Álvarez, puño en alto, a Internacional.
Un día de 2005 Francisco Jorquera deixa o traballo diario da Avenida Rodríguez de Viguri, que se prolonga aínda ao mediodía entre o polbo á grella e os cafés da sobremesa d´O Dezaseis, e entra no Senado en representación da Comunidade Autónoma de Galiza, substituíndo a Anxo Quintana. Eles dous, homes da mesma idade, cada un co seu propio perfil, formados en universos moi diferentes, un, o de Allariz, no traballo municipal dunha pequena vila, e o outro, o de Ferrol, nas batallas estudantís do Claustro da Universidade de Santiago, eles dous, digo, son dalgunha maneira as cabezas visíbeis desa xeración que emerxe nese momento á sombra dos vellos líderes. O que sucede a partir de aí é crónica de nós recente e será a historia a que aclare esta etapa na que o verbo fraternal se transformou nunha triste prosa de escarnio e maldicir. O único que sabemos con certeza é que esa foi a primeira dirección do BNG que non tivo ao conxunto da organización acompañando o seu traballo. Os tempos de viño e rosas pasaron a ser pretérito, unha simple lembranza do pasado. Levar a nave a bo porto no medio da galerna e coa tripulación dividida a bordo resulta certamente un labor imposíbel para calquera capitán de navío, aínda que o capitán fose o propio Manuel Antonio. “Galiza non se vende”, di a pancarta detrás da que camiñan cara á Quintana destacados militantes nacionalistas. E claro que non se vende. Galiza entrégaselle de novo ao Partido Popular, a unha dereita que non cre no país e que despreza a lingua milenaria do noso pobo, a unha dereita que actúa a xeito de cabalo de Troia na Xunta de Galiza para desmontar pedra a pedra todo o que se levaba feito en benestar social, na revitalización dun medio rural xa en agonía ou no control sobre os recursos naturais da nosa terra.
Correspóndelle agora a Francisco Jorquera encabezar a alternativa de goberno para esta nosa nación que tanto amamos e que queremos libre e dona das súas riquezas e dos seus destinos. O seu destacado papel no Senado, primeiro, e no Congreso dos Deputados, despois, púxoo agora no lugar e no momento oportuno para que a militancia o escollera -e O povo é quem mais ordena, ou non?- para candidato á Presidencia da Xunta, na asemblea de máis alta participación democrática que houbo na historia do nacionalismo galego. O seu profundo coñecemento dos problemas do país, desde o contacto permanente coa realidade da nación, mais tamén desde a súa visión privilexiada da política do Estado, a súa enorme capacidade para o diálogo e para tecer acordos e consensos dentro e fóra da súa organización, a súa seriedade como político, sempre alonxado da demagoxia, do exabrupto e da acusación doada, a prudencia e o rigor nas súas análises, esa súa serenidade reflexiva que converte o seu discurso nun modelo de opinión ponderada, a súa cordialidade e calidade humana, mesmo o respecto co que o tratan os seus adversarios políticos, todo iso, no seu conxunto, fai que Francisco Jorquera teña o mellor perfil para liderar unha acción de goberno no tempo novo que agora comeza. Certo que non toca o violín nin a arpa, mais é home que ama a música dos Beatles, a cidade de Florencia e a beleza toda da Toscana. E para celebrar a alegría dos amigos, non falta nunca unha copa de albariño, que é esencia e flor da terra.
Moito é o que admiramos ao poeta, mais é inútil que sigamos a preguntarnos con Novoneyra: Galicia, será a miña xeneración quen te salve? Non, lamentabelmente non será xa a xeración de Novoneyra. O tempo corre, / corre, / como un río de invernos e unhas xeracións suceden a outras. Só o pobo permanece e só é certo que a forza do noso amor non pode ser inútile! É tempo de erguermos a Galiza por bandeira. Esta é a hora da xeración que representa Francisco Jorquera, da xeración que ten a obriga de coller o relevo dos vellos líderes, daqueles nosos mestres formados na lectura clandestina da primeira edición doSempre en Galiza. Lembrades, meus camaradas? Edición “As Burgas”, Bos Aires, 1944. É a hora de empezarmos a construír un novo ciclo na historia do nacionalismo galego e na historia contemporánea de Galiza. Sabemos que Rosalía e Manuel Murguía iniciaron este camiño, que o proseguiron outras xeracións e que agora lle corresponde a outra. Ningunha persoa de pensamento nacionalista pode deixar de levar no seu corazón e na súa mente a cantos e cantas, con luces e con sombras, loitaron pola nosa dignidade colectiva como pobo e pola liberdade da nosa nación, mais sería unha idea moi equivocada pensar que un proxecto político de país empeza e acaba nunha biografía, por moi brillante que esta sexa e por moita admiración que nos mereza. Afortunadamente para Galiza, nin a morte de Castelao foi o final da historia do nacionalismo galego. Outras e outros abrazaron o seu ideario e proseguiron a súa obra política. O río avanza imparábel cara ao mar e non se detén nin onde o caudal é máis fondo e máis inmensa a sombra dos salgueiros. O propio don Ramón Otero Pedrayo, cando andaba polos setenta anos, tiña moi claro que unha nova xeración estaba a nacer e que o seu rol xa non podía ser outro que facer de ponte entre Castelao e os máis mozos, polos que el sentía respecto e verdadeira admiración e nos que vía o porvir e a esperanza da patria. “¡Eles chegarán onde nós non fomos cecais dignos de chegar!”. O señor de Trasalba é feliz como nunca antes foi presentando aos novos autores no inverno do 57 no Círculo Mercantil de Compostela ou entregando os seus versos deBocarribeira aos rapaces de Brais Pinto. Velaí a derradeira lección de Otero Pedrayo: soñar coa mocidade a Galiza do futuro e confiar plenamente no compromiso e no labor da nova xeración que estaba a nacer naqueles anos cincuenta. A nós, hoxe, nada nos entristece máis que ver como non todos os nosos admirados mestres están á altura de don Ramón.
Ningún comentario:
Publicar un comentario