Cando na primavera de 1979 chegou ás
librerías do noso país Tempo de Compostela non sabiamos que
admirar máis, se o coidado e a fermosura da edición do libro ou a
emoción e a beleza dos propios poemas. Poucas veces tivemos o pracer
de gozar tanto dun libro de poesía galega só con ver a cuberta, o
tipo de papel e a composición tipográfica. Luís Mariño,
naturalmente, estaba detrás daquela xoia editorial de Edicións do
Cerne, que algúns moito botamos de menos nesa época para outros
poemarios de non menos calidade literaria, moitas veces editados como
O Gaiteiro de Lugo.
Á altura deses anos, para un mozo
coma min, en pleno proceso de descubrimento da literatura galega e da
nosa propia historia, Salvador García-Bodaño era un poeta que fora
candidato ao Congreso polo PSG en 1977, o autor do poema “Galicia”
(“Galicia é esto que vai en nós / e que nos leva…”) e do
poema á memoria de don Ramón Otero Pedrayo, que publicara a revista
Grial en 1976, no número dedicado ao grande polígrafo
ourensán. Polo tanto, Tempo de Compostela ofreceunos a
posibilidade a moitos e a moitas de nós de descubrir dunha forma moi
gozosa unha das voces máis persoais e profundas da poesía galega
contemporánea. Xusto cando un poeta da xeración de Bodaño como
Méndez Ferrín e outros autores máis novos que el (Alfonso
Pexegueiro, por exemplo) buscaban un novo rumbo para a poesía
galega, este poeta, que nacera nos anos cincuenta coas Festas
Minervais, nas que acadara varios premios, de súpeto sorprendíanos
coa luminosidade da palabra emocionada, transparente e limpa de cada
verso, con esa condensación lírica que atopamos en todos e cada un
dos poemas do libro e cunha poesía que nos falaba con nostalxia e á
vez con esperanza dunha cidade tan antiga e amada como Compostela e
da presenza humana e intelectual dalgunhas das máis importantes
figuras do galeguismo na vida compostelá, pero tamén deixando ver
en cada poema, en cada páxina, a autobiografía do poeta, tan
intimamente vencellado á cidade desde moi mociño e máis tarde a
persoeiros como Ramón Piñeiro, Carlos Maside, Otero Pedrayo, Fermín
Penzol ou Francisco Fernández del Riego. Compostela como memoria
íntima: “A primeira moza / e os primeiros soños / no inxenuo
banco / de tantas agardas”. Compostela como lugar onde o tempo é
eterno. Compostela como símbolo da patria. Compostela como río
longo na historia. Compostela tamén, como non, como futuro aberto á
esperanza: “Polas hedras do sangue / rebentaban xa / as novas
follas / da patria clandestina”. Aquel libro era unha primavera
máis para a poesía galega. E así o celebramos.
Tempo de
Compostela
Salvador
García-Bodaño
Edicións do
Cerne / 1979
72 páxinas
Ningún comentario:
Publicar un comentario