Non é nada novo na historia
contemporánea de Tagen Ata. Sucedera xa co PSOE nos tempos da Transición.
Daquela o principal damnificado fora o PSG. Algúns coñecen moi ben aquela
historia. Os que resistiron no medio daquela treboada tiveron incluso que crear
un slogan para dicir o que nunca antes fora preciso: “Os socialistas galegos
somos nós”. E nin con iso. A marea do socialismo de Felipe González, coa axuda
da Fundación Ebert e do propio Dieter Koniecki, arrasou co pequeno partido dos pexegos. Pouco despois, dentro da
operación para ocupar definitivamente o espazo do socialismo galego, dous ex-militantes
do PSG mesmo eran elexidos para a presidencia e a secretaria xeral da sucursal
do PSOE en Galiza. Lembrades os seus nomes, verdade? Francisco González
Amadiós, Panchulo, que logo, co paso
do tempo, acabaría militando no BNG, e Xosé Luís Rodríguez Pardo, este último
nada menos que unha das persoas que participara na fundación do PSG, o 23 de
agosto de 1963, no despacho de Sebastián Martínez-Risco, baixo a atenta ollada,
tamén aquel día, de Ramón Piñeiro. Nese proceso de acumulación de forzas para
facer máis forte entre nós as siglas do PSOE, deixar sen espazo social e
electoral ao nacionalismo galego de esquerdas e aparecer diante do noso pobo
como única alternativa política para derrotar á dereita de Alianza Popular e da
UCD foron moitas, desde logo, as persoas de procedencia galeguista que neses
anos deron o paso de incorporarse ao PSOE, agora xa denominado PSdeG-PSOE. E
case toda aquela xente -é preciso
lembralo- ocupou importantes cargos: no Congreso, no Senado, en Europa, no
Parlamento galego e tamén no Goberno autonómico, con Fernando González Laxe
como presidente da Xunta. Laxe, por certo, fora en xuño do 77 no número 3 na
lista do PSG que encabezaba Beiras.
Xa sei, xa sei, diredes que
sempre estou a falar do pasado. Equivocádesvos: estou a falar do presente, do
que está a acontecer hoxe mesmo, aquí e agora. Abride ben os ollos e veredes
neste espello histórico unha metamorfose actual da esquerda española, con
outros nomes, claro que si, con outras siglas, con outros protagonistas. Hai
quen incluso segue na película, con outro papel moi diferente. Semella que dun
tempo para aquí hai quen está a andar en sentido inverso o camiño que fixera
durante toda a vida, desde a adolescencia. Pero non vos enganedes: cunhas
siglas ou con outras, con atrices e actores do país ou cos que veñen de Terra
Ancha, estamos diante da mesma farsa, da mesma operación política. Foron moi
clarificadoras para min as palabras de Carmen Santos despois das primarias de
En Marea: “temos que facer un sobresforzo para traballar nas provincias do
interior e nos espazos rurais”. Ese territorio aínda non o puideron conquistar,
de momento. A nova esquerda española
intenta o de sempre: ocupar o lugar das forzas políticas propias, como noutrora
o fixo o PSOE. Por iso eu convídovos en primeiro lugar a rebelarvos contra a
amnesia. Recuperemos a memoria, a cultura histórica, porque é o mellor antídoto
contra a mentira política. Ningún proxecto político que intente construír un
tempo novo pode prescindir do
coñecemento do pasado, do coñecemento da experiencia. Cómpre, pois, que
utilicemos a memoria histórica para iluminarnos nun momento tan confuso como o
que estamos a vivir.
Nesta encrucillada na que nos
atopamos debemos saber que non todos os camiños levan a un proxecto de país, a
unha Galiza de seu, a unha nación soberana. Coñecer en profundidade o que o
PSOE fixo na Transición cos partidos socialistas da periferia é un exercicio
intelectual imprescindíbel para comprendermos o porqué de Marea Morada. É a
vella farsa, a de Santiago Casares Quiroga con ORGA, a do PSOE de Felipe
González, sempre unha idea de cambio político, de posibilidades de éxito
electoral, unha idea ilusionante que sempre conquista, ademais, persoas de
corazón nobre e mente lúcida e de fondas conviccións galeguistas ou
nacionalistas. Antón Vilar Ponte foi o primeiro en sumarse a aquel proxecto
republicano e galeguista que ía ser dirixido pola propia xente da Irmandade da
Fala da Coruña. Tal é a necesidade de defender e de construír o país, de erguer
a esperanza, de alcanzar outros horizontes de dignidade, de xustiza social e de
progreso para a nosa Terra, que até algúns mestres caen vencidos ante a ilusión
que unha e outra vez nos chega de Terra Ancha. E unha e outra vez todo resulta
unha farsa, unha enorme decepción. E Marea Morada non será tampouco unha
excepción. Asegúrovolo. Algúns e algunhas xa o estades a ver con claridade e
talvez con amargura. A vós me dirixo, a vós, os inadaptados que un día
soubestes de Arredor de si e xa nunca
máis deixastes de ver a Galiza cos ollos de don Ramón Otero Pedrayo. Permitídeme
que vos diga que aínda é hora de reflexionarmos, de analizar as consecuencias
de votar dunha ou doutra maneira o vindeiro 25 de setembro. Non é posíbel que persoas
coma vós, de pensamento galeguista ou nacionalista, que acreditades no país e
na nosa dignidade como pobo, aceptedes con entusiasmo unha candidatura
provincial que non é outra cousa que unha lista da nova esquerda de obediencia
metropolitana ou aceptedes como algo normal a máis que probábel participación
activa na próxima campaña electoral de dirixentes de Terra Ancha como Pablo
Iglesias, Íñigo Errejón ou Alberto Garzón. Somos ou non somos unha nación que
quere autogobernarse, ser dona do seu presente e do seu futuro? Dicídeme, meus
vellos amigos, camaradas de tantas e tantas batallas: cando fixo o nacionalismo
galego unha campaña electoral para a Cámara galega con estrelas da política
española? É ou non é iso absolutamente contraditorio cun “suxeito político
galego” que se proclama partidario do autogoberno? Creo que nin desde unha
visión nacionalista nin sequera desde un pensamento galeguista se pode aceptar
esa presenza política da metrópole. Xa está ben de que nos veñan ilustrar e
guiar os da Cumplutense, a nós, que xa nos tempos do reino de Gallaecia tivemos
a Escola de Santiago, alumnos e profesores galaicos nas universidades de París
e Boloña e un rei galego e un arcebispo de Compostela que fundaron a
Universidade de Salamanca. É ou non é así, Camilo? Sabede tamén que as vosas
irmás e os vosos irmáns nacionalistas sempre estararemos no alboio, á porta da
casa, para recibirvos cos brazos abertos, co corazón limpo, coa ollada cálida e
o brillo da emoción nos ollos. Hai leccións que se aprenden para sempre, e nós
nunca poderemos esquecer a lección de Castelao dándolle unha fonda aperta ao
seu vello irmán Antón Vilar Ponte.
Se nestas vindeiras eleccións exercemos o noso voto coa responsabilidade política, co sentimento de irmandade e coa lucidez que o país esixe de todas e todos nós, Ana Pontón, Luís Bará, Olalla Rodil, Noa Presas, Mini, Rosana, María Xosé Bravo, Manuel Polo, Mario Outeiro, Montse Prado, Marta da Costa… merecerán a confianza e o apoio de miles de persoas que queren un futuro diferente para Galiza. Seguramente non é a alternativa nacionalista que moitas e moitos desexarían, pero aquí e agora non hai máis nacionalismo organizado que o que representa, con acertos e con erros, o propio BNG. Aceptar esta realidade e actuar en consecuencia é, creo eu, un primeiro paso para que o nacionalismo galego, no período político que este outono se abre, teña o maior peso posíbel na Cámara galega e poida ser aínda máis determinante na construción dunha alternativa de goberno para o país, pensada e elaborada programaticamente desde a perspectiva dunha nación oprimida como a nosa. Non é un desexo. É realismo político. Da presenza e do peso que acade o nacionalismo no próximo Parlamento galego vai depender que consigamos ser un país con dinámica propia, de seu, ou sexamos unha autonomía máis, sen outra aspiración política que sermos unha autonomía simplemente mellor xestionada.
Ningún comentario:
Publicar un comentario