Querido Xosé Manuel:
Xa ti ves, meu vello mestre, eu aínda non fun capaz de
dirixirme a ti doutro xeito que non sexa a través do aprecio e do afecto, por
moito que me teña decepcionado -e moito é o que me ten decepcionado, abofé- a
túa última traxectoria política, que nunca alcanzarei a comprender.
A túa biografía política ha de ser, efectivamente, un
exercicio intelectual moi interesante para as persoas que no futuro estuden a
evolución do teu pensamento ideolóxico, desde a túa entrada no galeguismo
político, da man de Ramón Piñeiro, aínda na adolescencia, até as túas relacións
políticas actuais con EU-IU e Podemos e un tal Pablito Iglesias que anda por aí.
E polo medio, nese longo camiño de voltas e reviravoltas, o PSG de Piñeiro sen
Piñeiro e no que sempre está Piñeiro, incluso no despacho de Sebastián Martínez
Risco aquel 23 de agosto de 1963 ou naquela xuntanza clandestina en Imperia; o
PSG de Beiras e do Texto conxunto encol
de Galicia, coa UPG, claro que si; o PSG de 1974, cos seus novos principios
políticos, cada vez máis alonxados do maxisterio de Piñeiro e a cada paso máis
dentro das coordenadas do nacionalismo, mais tamén cunha participación activa
na Conferencia Socialista Ibérica de Paris e Münstereifel, á beira de
dirixentes do PSOE como Pablo Castellano ou Felipe González; o PSG do Consello
de Forzas Políticas Galegas e das Bases
Constitucionais, que convive igualmente coa relación persoal con Piñeiro e
co PSG que promove e crea en Madrid o 17 de marzo de 1976 a Federación de
Partidos Socialistas (aí estades, na foto de “Triunfo”, ti e máis Narcís Serra,
Joan Garcés, Vicent Ventura e Joan Reventós); o PSG do Congreso de Lugo e das
primeiras eleccións da Transición, firme no compromiso co país e co seu dereito
á Autodeterminación, cando menos ti, otros xa sabemos…, e logo… todo o que veu
despois: o naufraxio electoral do 77, o descenso aos infernos, ben dramático,
ben o sei -só hai que ler algunhas páxinas d´A estrela na palabra-, un tempo novo en Compostela e unha inmensa
alegría na casa dos Beiras, na Rosaleda, Beiras con Paco del Riego e Heribert
Barrera, Beiras tomando posesión como Decano de Económicas, Beiras detido un
domingo pola mañá no Paseo da Alameda, Beiras no Día da Patria, Beiras na
Asemblea de Riazor… un río de imaxes incesante até chegarmos até hoxe, a esta división
entre irmáns que tanto dano lle está a facer ao proxecto de Galiza como nación,
que foi sempre a túa razón de ser, a nosa razón de ser, non o asalto á Moncloa,
verdade, Xosé Manuel?
Abro o teu último libro de conversas e leo: “sempre defendín
no BNG -e cando falo en primeira persoa non é que me atribúa a exclusiva do que
digo- que o primeiro obxectivo do nacionalismo organizado no Bloque desde a súa
creación no 1982 tiña que ser a descolonización política interna de Galiza”. As
persoas que militamos no nacionalismo naqueles anos acreditamos que esa foi unha principal tarefa.
Cantas veces, Xosé Manuel, atravesaches ti o país dende O Ortegal ao Miño para descolonizarnos politicamente! Foi así como se
foi construíndo o Proxecto Común, gañando persoa a persoa para a causa do país,
erguendo pedra a pedra o edificio da nación en marcha, sempre dentro do propio
territorio político de Galiza, sen agardar por arquitectos de fóra, coas nosas
propias mans, e dun xeito non moi diferente ao que protagonizaron as Irmandades
da Fala e o vello Partido Galeguista, Castelao e Bóveda. E aí, nese contexto,
hai que situar tamén a túa “Carta ao eurodeputado Txema Montero”. Collo agora
do andel onde están todos os teus libros as Prosas
de combate e maldicer e leo: “Eiquí estamos moi afeitos a que veñan xentes
ou poderes alleos a levársenos recursos, cartos, liberdades ou votos. É máis: a
imensa maioría das xentes a e absoluta totalidade dos poderes de fóra que levan
vido eiquí nos últimos cinco séculos -nada menos- viñeron levársenos algunha
desas cousas ou todas xuntas. Iso sí, cáseque sempre viñeron coa san intención
de instruirnos, ilustrarnos e darnos leccións. En suma: viñeron e veñen sempre
por mor de civilizarnos”. E no seguinte parágrafo dis: “É natural: somos unha
colonia. E ás colonias os de fóra veñen case sempre para tirar proveito propio
co pretesto de instruir, evanxelizar e redimir aos indíxenas ou nativos”. Son
palabras túas, Xosé Manuel, palabras que teñen hoxe plena vixencia, moi acaídas
para interpretar e enfrontar este momento político no que, máis unha vez, outra
xente da metrópole vén a polo de sempre: polos nosos votos, e non precisamente
para unha Galiza liberada, senón para manter a nosa dependencia do Estado,
incluso mentalmente. Pobriños de nós, verdade, que non somos nada sen Podemos!
Eu sei que, a estas alturas, hai quen xa non espera nada de
ti para facermos máis forte o nacionalismo e para defendermos mellor o país. Eu
aínda si, Xosé Manuel, aínda agardo polo teu ombro para erguer unha candidatura
de país, aberta e plural, mais soberana como a Galiza soberana que ti noutrora
nos ensinaches a soñar. De igual maneira que nunca tiven dúbidas da túa
fidelidade ao país, coas contradicións políticas que se queira, tampouco teño
dúbidas de que o Beiras non ignora que hai momentos na historia nos que nada é
máis luminoso que un verso de Novoneyra ou que a emocionada aperta de Castelao
a Antón Vilar Ponte.
De irmán a irmán.
Ningún comentario:
Publicar un comentario